Wat ik het liefst zou willen

Pfff wat gaat werken voor een commercieel bedrijf me toch tegen staan. Alles draait om de winst, centen verdienen. Je moet jezelf in allerlei bochten wringen voor de klant want de klant is immers koning.

En daarom heb ik ontslag genomen. Nu nog binnen 3 maanden een andere baan zien te vinden. Ben al heel lang op zoek maar het is nog steeds niet gelukt. Het liefst zou ik ergens willen werken waar ik iets met het spirituele kan doen. Bij een reiki centrum bijvoorbeeld. Dat lijkt me zo mooi.

Iedere keer dat je gaat werken, kun je mensen helpen. Pijn verzachten, duidelijkheid brengen of wat dan ook. Lijkt me helemaal geweldig!

Nu nog de baan zien te vinden...

Dilemma - vervolg

Ik heb het gedaan! Ik heb het gezegd. Er was zomaar ineens een opening voor en toen heb het verteld. We waren aan het praten over haar (beetje vervelende) verleden en hoe dat invloed had op het heden.

Automatisch kwamen we ook op het spirituele uit en toen heb ik het gezegd. Ze vertelde dat ze zich steeds slechter begon te voelen, dus toen heb ik haar uitgelegd hoe dat kwam. Gelukkig was ze niet zo bang en geschrokken als ik had verwacht.

Een paar dagen later had ik zelf een afspraak met mijn (vaste) paragnost. Ik heb er met haar over gesproken en het bleek dat het niet om iemand van onder ging. Het was een man die gewoon al heel lang dwalende was. We hebben hem samen naar boven geholpen.

Ik voelde me wel wat schuldig. Die man was echt zo slecht nog niet maar door mijn onervarenheid had ik het wel zo ingeschat. Gelukkig zit ie nu op de goeie plek en ik heb weer wat geleerd!

Van binnen

Ik heb het idee dat ik weer een stukje gegroeid ben. Normaal als iemand mij zijn of haar klachten verteld, voel ik het alleen (ook als het me niet verteld wordt). Maar de laatste tijd voel ik het niet alleen, maar zie ik het ook.

Het is alsof ik iemand van binnen kan zien, heel vreemd eigenlijk wel. Ook als ik iemand op afstand behandel, heb ik in eens een gewricht of orgaan in m'n handen. Dat had ik eerst eigenlijk nooit. Ik zag alleen de buitenkant.

Ik denk dat dit kan komen omdat ik steeds meer op mijn intuïtie en mezelf vertrouw. Er is (bijna) niets meer wat mijn intuïtie in de weg staat waardoor ik de dingen waarschijnlijk ook beter kan zien.

Ik moet zeggen, ik vind het wel handig. Ik kan hierdoor meer gericht iemand behandelen of verder helpen. Dat is natuurlijk altijd goed en fijn.

Mijn gidsen

Al heel mijn leven bij mij,
door dik en dun aan mijn zij.

Ze kennen mij door en door,
en hebben altijd een luisterend oor.

Doe ik stuntelig of dom,
ze vinden mij nooit stom.

Alles kan ik met ze delen,
en gelukkig kunnen ze veel van mij velen.

Onvoorwaardelijke liefde is wat ze geven,
ik zou niet meer zonder mijn gidsen kunnen leven.

Dilemma

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ken iemand die een vervelende entiteit bij zich heeft waar ze ook last van heeft. Ik heb er zelf ook last van. Het is een gemene eikel, om het zo maar te zeggen.

Nu is mijn dilemma, wat moet ik er mee? Ik weet ook ik de goede naar boven kan helpen maar ik weet niet wat ik met de slechte moet doen. Ik weet niet eens of zo eentje ook naar boven moet of dat ie nou juist beneden hoort. Ik kan ook niets zeggen tegen die persoon want die vindt het hartstikke eng. Ik zie mezelf al zeggen: je hebt een entiteit bij je maar ik kan er niks mee dus, slaap lekker vannacht!

Lastig, lastig, lastig...

Blaasontsteking in m'n handen

Laatst vroeg iemand aan mij, ik voel een blaasontsteking op komen, kun jij niet even je handen er op houden. Das goed, doe ik wel. Toen ik er mijn handen op legde, gebeurde er niet zo veel. Maar na een minuut of 5 begon het toch los te komen.

Mijn handen werden steeds warmer en warmer en ze begonnen heel erg te tintelen. Ik heb heel veel af moeten slaan. Na een tijdje zei de ander, dat is raar, het is net alsof het uit me gezogen wordt. Raar gevoel zeg. Ik merkte dat zelf ook.

Na een kwartiertje was het gevoel van de opkomende blaasontsteking weg, die zat dus in mijn handen. Dat voelde heel vreemd, zo'n ontsteking in je handen. Ik heb flink moeten reinigen om het allemaal weg te krijgen.

Een week later vroeg ik of de blaasontsteking nog had doorgezet. Gelukkig was dat niet het geval. Sinds ik haar behandeld had, was het helemaal weg gegaan en heeft ze nergens meer last van gehad.

Wat is het dan toch fijn dat je iemand op deze manier kan helpen!

Terug naar het begin

Het is nu al een hele tijd geleden dat ik er achter ben gekomen dat ik kan voelen wat anderen voelen. Ik dacht altijd dat ik een groot inlevingsvermogen had, maar meer ook niet. Ook nooit over nagedacht verder. Ik wist gewoon vaak net de goede dingen te zeggen tegen iemand die een probleem had of verdriet had.

Ongeveer twee jaar geleden veranderde dat. Ik voelde me vaak zomaar ineens heel slecht. Dan was ik ineens verdrietig of geïrriteerd. Soms was het zo erg dat ik met tranen in m'n ogen achter m'n bureau zat (niet handig op het werk). Of dat ik ineens het idee had om met m'n auto van een brug af te rijden. Het is bijna niet uit te leggen hoe vreemd het is om zulke dingen te voelen en te denken terwijl je weet dat je er geen reden voor hebt.

Enige tijd eerder was ik bij een paragnost geweest, zomaar, voor de lol. Leek me leuk om eens mee te maken. Ik besloot om nog eens een afspraak met haar te maken. Van haar kreeg ik te horen dat ik voor 50 tot 60 procent uit het gevoel bestond van anderen. Ze vertelde me hoe ik me daarvoor af kon sluiten zodat ik me niet meer zo slecht voelde. Ik vond het allemaal maar vreemd. Ik was opgevoed met het idee dat paranormale begaafdheid niet bestond en ondanks dat ik het zelf voelde, had ik er moeite mee dat ik paranormaal begaafd kon zijn. Alleen die naam al.

Maar goed, geloven of niet geloven, ik had er wel last van. Dus ik ging leren om me af te sluiten en het werkte zowaar! Ik voelde me steeds meer mezelf worden. Maar hoe meer ik mezelf werd, hoe makkelijker ik dingen "op pikte" van anderen. Ik snapte er niks van. Nadat ik een aantal keer bij de paragnost was geweest, begreep ik hoe het zat. Ik vergelijk het nu met een kamer die vol rotzooi ligt. Als je daar iets bij gooit, valt het niet op. Maar als je een kamer hebt die helemaal opgeruimd is en je gooit er dan iets bij, zie je het meteen. Zo was het dus ook voor mij. Omdat ik steeds minder gevoel van anderen met me mee droeg, merkte ik het steeds sneller wanneer er dan toch iets bij kwam. Door me daar dan steeds voor af te sluiten, ging het weer weg. Beetje bij beetje ging ik steeds een stapje verder. Ik groeide om het zo maar te zeggen.

Zo kwam het dat ik op een dag mijn overleden oma zag. Dat vond ik heel fijn. Ik was niet bang en ik heb gezellig een praatje gemaakt met haar. Tot op de dag van vandaag vind ik het fijn als er een overleden familielid op visite komt. Soms zie ik overleden mensen waar het iets minder goed mee gaat. Mensen die gestorven zijn door een ongeluk, zijn over het algemeen niet zo prettig om te zien. Ik help ze dan zo goed mogelijk.

In twee jaar tijd ben ik een heel ander mens geworden en tegelijkertijd zo hetzelfde gebleven. Naast het voelen en het zien, zijn er nog een hoop andere dingen bij gekomen en ik groei nog steeds. En waar ik me eerst schaamde, zou ik nu niet meer zonder willen. Ik heb een heel mooi leven!