Het is nu al een hele tijd geleden dat ik er achter ben gekomen dat ik kan voelen wat anderen voelen. Ik dacht altijd dat ik een groot inlevingsvermogen had, maar meer ook niet. Ook nooit over nagedacht verder. Ik wist gewoon vaak net de goede dingen te zeggen tegen iemand die een probleem had of verdriet had.
Ongeveer twee jaar geleden veranderde dat. Ik voelde me vaak zomaar ineens heel slecht. Dan was ik ineens verdrietig of geïrriteerd. Soms was het zo erg dat ik met tranen in m'n ogen achter m'n bureau zat (niet handig op het werk). Of dat ik ineens het idee had om met m'n auto van een brug af te rijden. Het is bijna niet uit te leggen hoe vreemd het is om zulke dingen te voelen en te denken terwijl je weet dat je er geen reden voor hebt.
Enige tijd eerder was ik bij een paragnost geweest, zomaar, voor de lol. Leek me leuk om eens mee te maken. Ik besloot om nog eens een afspraak met haar te maken. Van haar kreeg ik te horen dat ik voor 50 tot 60 procent uit het gevoel bestond van anderen. Ze vertelde me hoe ik me daarvoor af kon sluiten zodat ik me niet meer zo slecht voelde. Ik vond het allemaal maar vreemd. Ik was opgevoed met het idee dat paranormale begaafdheid niet bestond en ondanks dat ik het zelf voelde, had ik er moeite mee dat ik paranormaal begaafd kon zijn. Alleen die naam al.
Maar goed, geloven of niet geloven, ik had er wel last van. Dus ik ging leren om me af te sluiten en het werkte zowaar! Ik voelde me steeds meer mezelf worden. Maar hoe meer ik mezelf werd, hoe makkelijker ik dingen "op pikte" van anderen. Ik snapte er niks van. Nadat ik een aantal keer bij de paragnost was geweest, begreep ik hoe het zat. Ik vergelijk het nu met een kamer die vol rotzooi ligt. Als je daar iets bij gooit, valt het niet op. Maar als je een kamer hebt die helemaal opgeruimd is en je gooit er dan iets bij, zie je het meteen. Zo was het dus ook voor mij. Omdat ik steeds minder gevoel van anderen met me mee droeg, merkte ik het steeds sneller wanneer er dan toch iets bij kwam. Door me daar dan steeds voor af te sluiten, ging het weer weg. Beetje bij beetje ging ik steeds een stapje verder. Ik groeide om het zo maar te zeggen.
Zo kwam het dat ik op een dag mijn overleden oma zag. Dat vond ik heel fijn. Ik was niet bang en ik heb gezellig een praatje gemaakt met haar. Tot op de dag van vandaag vind ik het fijn als er een overleden familielid op visite komt. Soms zie ik overleden mensen waar het iets minder goed mee gaat. Mensen die gestorven zijn door een ongeluk, zijn over het algemeen niet zo prettig om te zien. Ik help ze dan zo goed mogelijk.
In twee jaar tijd ben ik een heel ander mens geworden en tegelijkertijd zo hetzelfde gebleven. Naast het voelen en het zien, zijn er nog een hoop andere dingen bij gekomen en ik groei nog steeds. En waar ik me eerst schaamde, zou ik nu niet meer zonder willen. Ik heb een heel mooi leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten